15-гадовая більярдыстка Саша Карней: «Я люблю Беларусь, але жыць планую ў Амерыцы»
У 12 гадоў яна ўжо стала майстрам спорту Беларусі па більярдным спорце. Сёння Саша Карней — пастаянная ўдзельніца міжнародных турніраў. Апошнім часам більярд дазваляе ёй зарабляць грошы.
Аднойчы, калі Сашы было дзевяць гадоў, яна з мамай выпадкова зазірнула ў більярдны клуб побач з домам. Там убачыла, як трэніруюцца дзеці, і вырашыла, што трэба паспрабаваць.
«Пасля нават на танцы хадзіць перастала, бо зразумела, што калі ты хочаш дасягнуць вяршынь, то трэба ўсе сілы накіраваць у адну галіну», — кажа дзяўчына.
Більярд паміж сабой спартсмены называюць шахматамі ў руху.
«Сапраўды, більярд — гэта ідэальнае спалучэнне фізічнай і разумовай нагрузкі. За адну толькі партыю я праходжу ля стала 2—3 кіламетры, — працягвае Саша, — І канечне, трэба трымаць мозг у тонусе. Кожны ўдар у більярдзе трэба прадумваць на пяць крокаў наперад».
Гуляе Аляксандра ў пул.
«Хаця з дзяцінства я з дзядулем глядзела па «Еўраспорце» толькі снукер. Пасля раз паспрабавала пагуляць у рускі більярд — мне не спадабалася. А пул — гульня дынамічная, разнастайная. Таму цяпер ад кожнай трэніроўкі, ад кожнага спарынгу і ад кожных спаборніцтваў я атрымоўваю кайф і асалоду», — прызнаецца дзяўчына.
«Мужчыны ў більярдзе больш эмацыйныя. Разламаць кій аб стол — гэта пра іх»
Саша расказвае, што загадзя ніколі не ведаеш, хто трапіцца ў сапернікі: «На рэспубліканскіх турнірах жанчыны і мужчыны гуляюць асобна, але выбіраць, з кім гуляць, не даводзіцца».
І прызнаецца, што гуляць ёй больш падабаецца з мужчынамі.
«Мужчыны больш эмацыйныя, экспрэсіўныя. Яны злуюцца і, бывае, ламаюць аб стол кіі. А гэта ўжо папярэджанне ад суддзі. Праўда, здараецца гэта вельмі рэдка, бо більярдысты разумеюць, што кій — іх галоўны, далёка не танны, інструмент. З мужчынамі гуляць больш цікава, бо яны мацнейшыя за дзяўчат, і досведу ў іх больш, і гуляюць яны больш складна. Ад дзяўчат звычайна не чакаю такой складанай гульні», — расказвае спартсменка.
Сёння ў асабістай скарбонцы Аляксандры Карней 14 медалёў:
«У асноўным гэта аматарскія і рэспубліканскія спаборніцтвы. Я прывозіла медалі з Расіі, ездзіла ў Польшчу, Нідэрланды. Гэта цікавы досвед. Першыя разы было нязвыкла, што на цябе глядзяць заўзятары ў зале, што шмат людзей паўсюль. А пасля я навучылася думаць толькі пра гульню. Нават на сапернікаў не звяртаю ўвагі».
«75 рублёў — гэта пакуль столь майго заробку як більярдысткі»
Більярд, нават калі займацца ім прафесійна, лічыць Саша, не той від спорту, дзе можна зарабіць шмат грошай.
«Магчыма, нейкія тытулаваныя спартсмены і застаюцца ў плюсе, але ты ж траціш грошы на пералёты, пражыванне, плаціш уступныя ўнёскі, таму трэба вельмі пастарацца, каб увайсці ў лік прызёраў і хаця б адбіць свае грошы», — тлумачыць яна.
Прычым прызавы фонд існуе толькі на аматарскіх або міжнародных турнірах.
«На рэспубліканскіх чэмпіянатах, прызы — гэта граматы і медалі. Максімум, што я зарабіла за другое месца ў адным з турніраў — гэта 75 рублёў, — прызнаецца Саша. — Ды я не асабліва на гэта звяртаю ўвагу. У мяне мэта — стаць знакамітай і выбітнай спартсменкай з Беларусі, перамагаць наймацнейшых більярдыстаў. Вось гэтага я хачу».
Аляксандра расказвае, што раўняецца на Маргарыту Фефелаву, беларускую більярдыстку, якая займае трэці радок у еўрапейскім рэйтынгу. Таксама захапляецца моцнымі беларускімі дзяўчатамі Янай Шут і Палінай Чэрнік, яны шматразовыя прызёркі розных турніраў.
Знешні выгляд більярыстак таксама мае вялікае значэнне.
«Форма строга рэгламентаваная. Калі, напрыклад, колер тваіх шкарпэтак не будзе пасаваць пад колер штаноў — атрымаеш папярэджанне. Калі расплеценыя валасы ўпадуць на шар — гэта штраф. На штанах павінен быць абавязкова рэмень, каб штаны, калі ты нахіляешся над сталом, не спаўзалі», — смяецца Саша.
На спаборніцтвы, нават за мяжу, дзяўчына ездзіць заўсёды адна:
«Мяне бянтэжыць, калі родныя назіраюць за гульнёй у зале, гэта адцягвае ўвагу. Таму я люблю ездзіць адна. Вядома, я магу сама пра сябе паклапаціцца. І падрыхтавацца да турніру, і купіць сабе сняданак у незнаёмай краіне».
Тата хваліцца маімі поспехамі, а сапраўдны фанат — дзядуля
Аляксандра — трэцяя дачка ў сям’і. У яе ёсць старэйшыя сёстры Паліна, якой 26 гадоў, Ганна, ёй 22, і малодшая, Ева, якой сем год.
«Мае старэйшыя сёстры, як і я, вучыліся ў ліцэі імя Якуба Коласа. Паліна — мастачка, а Ганна пасля ліцэя з’ехала ў ЗША. І мне не вельмі хочацца заставацца ў Беларусі, хаця я вельмі люблю Беларусь, беларускую мову, але перспектывы я тут не бачу. Я, як і сястра, таксама гляджу ў бок Нью-Ёрка. Мы з Ганнай дамовіліся, што, калі яна на лета прыедзе дадому, мы з ёй паглядзім, у якіх універсітэтах Нью-Ёрка выкладаюць більярд».
Сашынымі поспехамі ў сацыяльных сетках заўсёды дзеліцца яе тата — журналіст «Радыё Свабода» Ігар Карней.
«Так, але ён дзеліцца маімі поспехамі ўжо пасля турніру, а вось самы галоўны фанат — мой дзядуля. Яму я заўсёды тэлефаную першаму», — расказвае дзяўчына.
Саша расказае, што ў яе з бацькамі добрыя адносіны:
«Я сама сабе шмат чаго не дазваляю, таму ніякага прымусу, ціску з боку бацькоў я не адчуваю. Мы заўсёды можам дамовіцца. Аб усім, акрамя хатняй жывёлы. Але калі я папрасіла ў трэці ці чацвёрты раз, і мне адмовілі, я зразумела, што настойваць бессэнсоўна, таму больш гэтае пытанне не ўздымаю. Я не выпрошваю нічога. Усё, што патрэбна, у мяне ўжо ёсць. У мяне ёсць сям’я, дзе мяне любяць і падтрымліваюць, я сама ўжо дамаглася некаторых поспехаў, у мяне ёсць мара, добрыя сябры. Што яшчэ трэба?»
-
У Мінску праз яўрэйскія могілкі праклалі траншэю. З зямлі выцягнулі мноства надмагілляў
-
Стала вядома, за што будуць судзіць першага намесніка начальніка Кіраўніцтва справамі Лукашэнкі
-
«Яшчэ ў школе дамовіліся, што калі да 30 не завядзем сем'і, то пажэнімся». Гісторыі беларускіх пар, якія пазнаёміліся падчас вучобы
Стала вядома, за што будуць судзіць першага намесніка начальніка Кіраўніцтва справамі Лукашэнкі1
Каментары